محدودیت حرکت آرنج

وظیفه مفصل آرنج این است که دست را در موقعیت دلخواه قرار دهد. بنابراین ، محدودیت حرکت در مفصل آرنج به طور قابل توجهی ناحیه ای که دست می تواند در فضا به آن برسد را کم می کند. فردی که دچار محدودیت در حرکت آرنج می شود ، بسته به میزان محدودیت ، ممکن است نتواند غذا بخورد ، موهای خود را شانه کند یا نتواند بهداشت توالت را فراهم کند.

برای انجام چنین فعالیت های روزانه ، مفصل آرنج با دامنه عملکرد 30 تا 130 درجه لازم است. به عبارت دیگر ، حرکت باز و بسته شدن آرنج 100 درجه (خم شدن- کشش) لازم است. علاوه بر این ، حرکت چرخش بازو که دقیقاً از زیر مفصل آرنج شروع می شود باید تقریباً 100 درجه باشد.

محدودیت حرکت آرنج چرا اتفاق می افتد:

دامنه حرکت در مفصل آرنج فقط یک طرفه است. به این محور حرکتی خم شدن / کشش (باز و بسته شدن آرنج) گفته می شود. بسته به ویژگی های هر مفصل ، ساختار استخوانی یا بافت های نرم نقش مهمی در پایداری (استحکام) آن دارند. دامنه حرکت مفصل هرچه بیشتر باشد ، برای پایداری به حمایت از بافت نرم اطراف احتیاج بیشتری دارد. به عنوان مثال ، وظیفه اطمینان از ثبات (نه دررفتگی) مفصل شانه عمدتا به بافت های نرم اطراف مفصل (کپسول مفصل ، رباط ها ، عضلات – تاندون های اطراف) مربوط می شود. از طرف دیگر ، قدرت مفصل آرنج که دامنه حرکتی آن به اندازه شانه نیست ، به بافت استخوان تعلق دارد. اگر حرکت مفصل در یک جهت باشد (مثلاً مفصل آرنج فقط باز و بسته می شود) و محدودیت حرکت زیاد نیست ، مشکل بی ثباتی در آن مفصل کم تر مشاهده می شود. از طرف دیگر ، محدودیت مشکلات دامنه حرکت (سفتی مفصل) بیشتر در این نوع مفاصل مشاهده می شود. به طور خلاصه ، مفصل آرنج از نظر سایر مفاصل برای توسعه سفتی مفصل ، علاوه بر محدودیت حرکت ، بیشتر تحت تأثیر قرار می گیرد.

به عنوان یک اصل اساسی ، رفع شکستگی های اطراف مفصل آرنج ، ترمیم آسیب های رباط ها و بافت های نرم و حرکات و عملکردهای مفصل از ابتدا فراهم می شود. قبل از انجام همه اینها ، با ثابت نگه داشتن مفصل آرنج (گچ و غیره) می توان جوش خوردن را فراهم کرد. در این حالت ، مفصل آرنج همراه با شکستگی ها جوش می خورد و محدودیت حرکت آرنج ایجاد می شود.

به طور خلاصه ، یکی از دو مشکل اصلی محدودیت حرکت مفصل آرنج ، معمولاً در افرادی مشاهده می شود که درمان مناسبی دریافت نکرده اند یا اصلاً به دنبال درمان نیستند.

سفتی آرنج پس از سانحه شایع ترین علت است. مطالعات نشان داده است که بیش از نیمی از بیماران پس از دررفتگی آرنج (یا دررفتگی شکستگی) دچار سفتی مفصل آرنج شدند.

طبقه بندی:

هنگام برنامه ریزی برای درمان ، سفتی مفصل آرنج به سه تقسیم می شود:

• بیرونی: ضخیم شدن بافت های نرم (کپسول ، رباط و عضله) اطراف مفصل آرنج ، چسبندگی و جلوگیری از حرکت. هیچ مشکل داخل مفصلی وجود ندارد و رادیوگرافی مستقیم (فیلم ها) طبیعی است .
• ذاتی: یک مشکل داخل مفصلی وجود دارد. به عبارت دیگر ، حداقل یکی از یافته ها مانند جوش خوردگی شکستگی در موقعیت غلط ، چسبندگی داخل مفصلی ، عدم تراز در مفصل ، از بین رفتن غضروف مفصل وجود دارد. رادیوگرافی مستقیم (فیلم ها) طبیعی نیست.
• پیچیده: وضعیت تسلط ثانویه عوامل خارجی در محدودیتی که در ابتدا با عوامل ذاتی آغاز می شود. به عبارت دیگر ، درد ناشی از مشکلات داخل مفصلی سعی می شود با بی حرکت ماندن مفصل ، درمان شود و در نتیجه ، چسبندگی در بافت های نرم اطراف مفصل ایجاد می شود. به طور خلاصه ، هر دو عامل ذاتی و خارجی از یکدیگر ترکیب می شوند.

تشخیص:

ضمن انجام تشخیص ، رادیوگرافی مستقیم علاوه بر شرح حال و معاینه فیزیکی درخواست می شود. در برخی شرایط ، توموگرافی رایانه ای (CT) نیز برای برنامه ریزی درمان مورد نیاز است.  در برخی از مراحل بیماری ، مفصل بدن سعی می کند با زره استخوان پوشانده شود. به این حالت نوسانات هتروپیک گفته می شود. در این شرایط ، که برنامه درمان دشوارتر است ، CT لازم است. MRI به طور کلی مورد نیاز نیست.

در عصب اولنار که از اطراف مفصل آرنج عبور می کند ؛ به طور کلی ، هم به دلیل ضربه اولیه که باعث سفتی مفصل می شود و هم به دلیل خود سفتی مفصل، مشکل مشاهده می شود. بنابراین ، آزمایش هدایت عصبی به نام EMG باید قبل از درمان انجام شود. به همین ترتیب ، یافته های معاینه این عصب باید با جزئیات ثبت شود.

تشخیص های بعدی:

اگر در هنگام استراحت مفصل ، یعنی وقتی بی حرکت است و از آن استفاده نمی شود درد وجود داشته باشد ، باید عفونت استخوان و مفصل را به عنوان دلیل محدودیت حرکت منتفی دانست.

محدودیت حرکت آرنج در بیماران کودک به علل مادرزادی باید منتفی شود.

Source: www.hakangundes.com